k schrijf deze column in het vliegtuig onderweg naar Silicon Valley, San
Francisco, California. Het valt me op hoeveel makke schapen er in een hok
gaan, iedereen ondergaat lijdzaam de kwellingen die het opgevouwen in een
Boeing – van ooit onze nationale trots – met zich meebrengt. Ook valt het me
wederom op hoe vreselijk onpraktisch een vliegtuig eigenlijk is. De
gangpaden zijn te smal waardoor het elkaar passeren bijna niet mogelijk is,
en dan heb ik het al helemaal niet over de trolleys die te pas en
(voornamelijk) te onpas het pad blokkeren. Natuurlijk begrijp ik best wel
dat het een kwestie is van “economie”, hoe meer reizigers, hoe goedkoper de
vlucht.. Toch? Of hoe meer reizigers, hoe meer winst voor de
vliegmaatschappij? Al vaak heb ik gedacht aan de vergelijking die ik vaak
hoor; waarom werken we in de bouw eigenlijk niet op dezelfde wijze als in de
automotive-branche of vliegtuigindustrie? Alle processen zijn enorm goed op
elkaar afgestemd. Materialen worden daar prefab op de werkplaats aangeleverd
en alle ingenieurs werken perfect met elkaar samen, delen alle beschikbare
en benodigde informatie zelfs al werken ze bij een ander bedrijf of zijn ze
verantwoordelijk voor een deelgebied.
“Onze bouw” blijft een kwestie van traditie, ook in de komende jaren zijn
we hier nog niet van af. Wel maken we momenteel met zijn allen (bouwers en
aanpalende dienstverleners) een transitie door naar een veel meer op elkaar
afgestemde werkwijze.
Ik hoop werkelijk dat deze werkwijze niet zal resulteren in lawaaiige
oncomfortabele gebouwen zonder goede klimaatbeheersing.
