Het is echt raar maar de dood van Michael Jackson doet me meer dan ik had verwacht. Momenteel ben ik thuis, herstellende van een kleine medische ingreep en heb de tijd om de eerste week van de Tour de France te volgen maar momenteel wordt alles aan de kant gezet vanwege de diverse thema-uitzendingen over the King of Pop. Aan de twee uur durende herdenkingsbijeenkomst die rondom zijn overlijden werd georganiseerd werd een verrassende wending gegeven doordat Michael zelf aanwezig was. Weliswaar in eenzelfde gouden kist als waar we eerder The King of Soul in hebben mogen aanschouwen maar hij was er toch maar! De swingende bijeenkomst die iedereen had verwacht werd door zijn aanwezigheid een soort plechtig afscheid. Intiem met zijn 11-duizend…..
Het past wel in het totale plaatje van Wacko Jacko. Verrassen, shockeren, geniaal musiceren en zich continue anders gedragen dan men van hem verwacht. Geen role-model, geen ideale schoonzoon, geen doorsnee muzikant. Wel iemand die een duidelijke ontwikkeling heeft doorgemaakt, zowel muzikaal, geestelijk als lichamelijk. Over het laatste zijn de nodige grappen natuurlijk wel gemaakt…
Als je de vergelijking maakt tussen muziek en software, waar kan je MJ dan mee vergelijken? Net zoals Jackson zijn er zelfbenoemde ‘besten van de klas’. Maar er zijn ook pakketten die een heel grote schare fans hebben die zich niets lijken aan te trekken van wat anderen doen. Verder zijn er pakketten waar je heel veel verwacht maar die ophouden met bestaan. Ik denk dat we het eerder moeten zoeken in het verrassingseffect en moeten rekenen dat een oude rot ons eerdaags op het verkeerde (of juist goede) been gaat zetten…
Wees gewaarschuwd voor het schokeffect dat dit teweeg gaat brengen!
rob roef, juli 2009
PS er is muzikaal natuurlijk maar 1 echte King. All Shook Up!
Pas maar op, vertrek vroeg van huis, het wordt morgen glad dus lange files worden verwacht. En als je dan in de file komt… zorg er dan voor dat je voldoende warme kleren bij je hebt, een thermos-kan met warme drank. Is je accu wel op peil? De wegenwacht doet er meer dan 3 uur over om u te komen helpen. Wellicht een paar winterbanden aanschaffen? Het kan altijd veiliger nietwaar?
De ANWB verwacht topdrukte naar de kust want het wordt 25 graden. Ga dus vroeg van huis en neem voldoende te drinken mee om uitdroging te voorkomen. Zorg ervoor dat uw koelvloeistof op peil is om oververhitting van uw motor te vermijden. Of ga eigenlijk liever gewoon maar niet want als je het al redt om naar het strand te ge-raken dan raak je vast je auto niet kwijt met al die drukte.
De beurs gaat hard onderuit, aandelen zijn niet langer zaligmakend. Kijk naar de verschillende actualiteitenprogramma’s om bij te blij-ven. Ook al belegt u niet op de beurs, dan nog is het zeer belangrijk om te weten hoe hard de beurs in Wallstreet keldert. Of dat u het exact verloop van de Foetsie-index in Japan kent. Zelfs uw favoriete radio DJ weet u bang te maken door alle dalende koersen op te noemen.
Heeft u plannen om te gaan verhuizen? Dan moet u eigenlijk eerst zorgen dat u uw huidige woning verkoopt want die raakt u anders aan de straatstenen niet kwijt! En denk maar niet dat u een hypo-theek kunt afsluiten want banken willen wel uw geld stallen maar geen geld uitlenen.
Een auto kopen in deze tijd? Niet doen, vooral niet doen want het wordt allemaal veel goedkoper. We gaan namelijk een recessie in en dan krijg je 2 auto’s voor hetzelfde geld. Vooral Amerikaanse au-to’s, die worden echt goedkoop, dat verzeker ik je!
Wordt u ook zo moe van de zelfbevestigende voorspellingen die iedereen lijkt te verkondigen? Ik stel voor dat we hier in 2009 NIET aan meedoen, hebben we een deal?
Jammer genoeg werk ik op woensdag thuis anders had ik me een bult kunnen lachen om de 1 april grappen van mijn collegae. Ik heb wel contact met mijn collegae maar dat gaat digitaal, beetje chatten via Skype enzo. Niet dat ik daar vies van ben hoor, van een beetje digitale asynchrone communicatie, integendeel.
Maar je mist wel wat.
Hetzelfde geldt als je met elkaar telefoneert, dan kom je ook nog wel eens voor verrassingen te staan. Met name omdat je de ander niet goed begrijpt.
Omdat je wat mist!
Nonverbale communicatie is het wat je mist! Het gezicht van degene met wie je spreekt, spreekt vaak boekdelen. Wat dat betreft hebben de digibeten het toch maar goed en lijkt het voor ons, de digitalen een verloren zaak. We weten bijna niet meet hoe we moeten lachen, hoe we elkaar zonder wat te zeggen, slechts door naar elkaar te kijken, tot huilens toe aan het gieren krijgen.
In tegenstelling tot de digibeten weet ik echter binnen luttele seconden welke grappen er vandaag zijn uitgehaald, zijn vastgelegd op internet en daar moet ik dan weer hartelijk om lachen.
Ook om het feit dat ik nu al weet dat de hoofdredacteur van CAD-Magazine op mijn stukje zit te wachten, ik hem zojuist een bericht heb gestuurd dat het niets meer wordt en hem alsnog deze column op zal sturen scherp tegen 1700 uur (deadline).
Overigens, weet u wat BIM betekent? Ik hoorde het gisteren:
Buitengewoon Irritant Modewoord
Hebben we toch nog gelachen vandaag!
LOL 😉 ROTFL 😀
rob roef, 1 april 2009
Vreemd eigenlijk dat zaken waar je het minst verstand van hebt vaak het meeste kosten. Het afgelopen jaar ben ik in de gelukkige omstandigheid geweest om zowel een nieuwe auto als woning te kunnen “uitzoeken”. De auto heb ik al eens eerder een column over geschreven (en ging vooral over het plezier van mijn klassieke motorscooter) maar over het huis heb ik nog niet gerept.
Zodra je jezelf gaat oriënteren op de aanschaf van een nieuwe woning dan schat je eerst je eigen kredietwaardigheid in en start je een zoektocht op internet. Natuurlijk zijn de huizen die je het leukste vind “net boven je budget”. In de meeste zoekmachines kun je prijs als belangrijkste criterium opgeven maar weet u wat uw huis waard is? Écht waard dus bedoel ik dus…
Waarschijnlijk heeft u mijn vorige vraag bevestigend beantwoord. Ik geloof er echter niets van. De stapel stenen, oneerbiedig gezegd, vertegenwoordigd een herbouwwaarde, emotionele waarde en economische waarde in het vrije verkeer. U en ik gaan uit van de waarde van het huis van de buren dat vorig jaar verkocht is en vullen dat aan met de emotie die onze woning voor ons vertegenwoordigd en vertalen dat naar een prijs.
In diverse programma’s op de televisie worden bouwvallen van huizen opgeknapt door de toekomstig bewoners opgeknapt en opnieuw getaxeerd. Opmerkelijk zijn de verschillen tussen de waarde die de bewoners in hun hoofd hebben en de gemiddelde waarde die ervaring taxateurs voor de woning berekenen. Bijna altijd zit er een groot verschil tussen en zijn de bewoners teleurgesteld met de uiteindelijke verkoopwaarde.
Weet u wat uw software kost? Ik bedoel niet de kosten die u moet maken om een licentie aan te schaffen maar de kosten om de software te maken. Uw software wordt geschreven door mensen, echte mensen die met passie hun kennis aanwenden om een digitaal product te vervaardigen. Mensen met een woning waarvan ze niet precies weten wat ‘ie waard is.
Waarom ik zo dik ben vraagt u? Nou dat heeft te maken met mijn zware botten en mijn genetische aanleg.. Ja genetisch inderdaad. Mijn vader is ook dik en zijn moeder ook. Trouwens mijn moeder ook en dat heeft helemaal niets te maken met ons eetpatroon want wij eten exact hetzelfde wat onze broers en zussen eten en die zijn ook niet dik. Tja.. natuurlijk doen we heel ander werk en haal ik wel eens een softijsje ‘s avonds bij ons in de haven maar dat ene ijsje heeft er verder ook niets mee te maken.
Nou daar zegt u wat.. zware botten, dat schijnt wel 3 hele kilo’s te schelen hoor. Maar ik heb wel eens gehoord dat dit van de buitenkant nauwelijks te zien is. Verder ken ik uw broer en die heeft toch vorige week tijdens de marathon van New York zijn persoonlijk record verbeterd??
Bovenstaand gesprek hoorde ik – in soortgelijke bewoordingen – onlangs en dat zette me aan het denken. Wanneer het over eten, drinken, sporten of iets anders algemeens gaat dan weet iedereen dat dezelfde input niet altijd leidt tot dezelfde output. Wat goed is voor de één is niet altijd goed voor de ander. Dezelfde patronen leiden bij de één tot een succes en met slechts enkele aanpassingen in de randvoorwaarden bij de ander tot een fiasco.
Bij softwaregebruik is dat precies hetzelfde. Waarom zou die software waarmee het ene bureau prima uit de voeten kan ook direct geschikt zijn voor het andere bureau?? Hanteren beiden dezelfde uitgangspunten bij het gebruik van de software? zijn de mensen op dezelfde wijze gekwalificeerd?
Toch zijn er bureaus die – als waren het eendjes die blindelings uit het nest hun moeder volgen – een keuze maken aan de hand van de ervaringen van een ander… Met alle gevolgen van dien. Stel uzelf daarom voortaan eens wat extra vragen voordat u zonder meer de keuze van een ander volgt.
rob roef, mei 2009
Voor de zoveelste keer ben ik te laat met het inleveren van m¹n column. De oorspronkelijke deadline staat in mijn agenda en daar probeer ik me aan te houden maar van de hoofdredacteur ontving ik een bericht of ik als soort van statement de ruimte bedoeld wit wilde laten? Nog steeds staat de nieuwe deadline niet in mijn systeem….
Het plannen van taken en de uitvoering ervan heet tijdmanagement en ik herinner me nog goed de tijd dat ik rondliep met een time-manager, een soort van te grote agenda waarin je met tabbladen onderscheid aanbracht in prioriteit, type en aandachtsveld van je acties en aantekeningen. Hoewel ik “niet uit de heg ben geknipt” snapte ik het principe wel maar vond het niet direct logisch hoe met het boekwerk om te gaan… Dus ging ik 3 dagen op cursus.
Na de cursus snapte ik volkomen hoe ik het boekwerk moest toepassen en dagelijks besteedde ik wel meer dan een half uur met het bijwerken van de veredelde agenda. Tabbladen verschuiven, inhoud verwijderen en andere inhoud toevoegen, vooral alle – uiteraard met potlood geschreven – aantekeningen op de juiste plek archiveren. Het kostte wat tijd maar dat won je er wel mee terug.
Nog niet eens 20 jaar later – terwijl ik dit schrijf is het de 20ste verjaardag van internet – werk ik met een iPhone en heb ik de beschikking over de modernste apparatuur en programmatuur om 24 uur per dag, 265 dagen per jaar geheel te kunnen plannen. Het wordt me allemaal te veel, iedereen denkt maar gebruik te kunnen maken van mijn tijd en wil afspraken maken en als het niet lukt om elkaar IRL (in levende lijve) te zien dan bellen we elkaar wel vanuit de auto of gewoon thuis op de bank in het weekend. Tijd nemen om te plannen? Ben je gek, afspraken zijn er om af te kunnen zeggen!
Dit weekend kwam ik op zolder de gebruiksaanwijzing van mijn oude dikkerd tegen, die ben ik nu weer aan het lezen.
Ik wens u veel tijd in 2009!
Na ongeveer 10 minuten wachten na gearriveerd te zijn op het zonnige terras weet ik eindelijk de attentie van een van de medewerkers van het etablissement te trekken. Ik blijf rustig “Goedendag, ik zou graag wat willen bestel…” Nog voor ik mijn zin af kan maken wordt er gesnauwd “Dan moet u bij mijn collega zijn!”. Verbaasd blijf ik wachten tot ik met veel handgebaren ‘de collega’ zover weet te krijgen om zich te verplaatsen naar onze tafel. Onderweg naar onze tafel rekent de collega terloops nog een keer of 2 af bij andere tafeltjes en net voordat terrasmedewerker aankomt (ik zit al hoopvol klaar) wordt gestart met het afruimen van de tafel van de buren.
Mijn tafelgenote weet dat ik niet zo goed tegen dit soort situaties kan en wordt onrustig.
Met stemverheffing probeer ik de aandacht te trekken “Pardon, wij willen graag bestellen!”. Als reactie wordt over de schouder “een ogenblikje, ik kom zo bij u” toegeblaft.
Opnieuw wordt ons geduld op de proef gesteld. We kwamen hier toch omdat ze hier van die lekkere salades hadden? De geweldige service kunnen we ons niet meer herinneren.
Na nog een keer of 3 wenken, roepen en zwaaien heeft de terrasmedewerker gelukkig een gaatje in zijn blijkbaar overvolle agenda weten te vinden. Ineens staat ‘ie voor onze tafel en zonder woorden maar met een of andere keelklank en hoofdgebaar probeert hij ons een bestelling uit te lokken. Wij bestellen een zoete witte wijn en een glas bier en bovendien verzoeken we de lunchkaart want welke salade we hier ooit exact hebben gegeten dat weten we niet meer.
Nog steeds zonder woorden, ook zonder hoofdgebaren maar wel erg diep zuchtend start de terrasmedewerker zijn zoektocht naar een lunchkaart. Dachten we. Ineens zien we ‘m tussen de tafels door lopen met een dienblad met bestellingen. Op het moment dat we ‘m terug naar binnen zien lopen met een leeg blad blijkt dat onze bestelling er niet bij zit. De lunchkaart is ook nog steeds niet gebracht.
Na 45 minuten zetten we onze aftocht van het terras in en onderweg komen we de medewerker en onze drankjes tegen. “Wij hadden graag wat willen eten. Jammer dat het u niet uitkwam vandaag”, weet ik nog net uit te brengen…
Iedereen klaagt erover maar niemand doet wat… Oké, een beetje gechargeerd, overtrokken wellicht, maar dat heel veel mensen zich ergeren aan de opstelling van medisch specialisten is toch wel waar volgens mij.
Momenteel maak ik van zeer dichtbij mee hoe een ziekenhuis wordt gerund. Met een mij dierbare heb ik de afgelopen weken ziekenhuis in, ziekenhuis uit gelopen. De tijd tussen in- en uitlopen duurde meestal veel langer dan gepland. Dat komt doordat medisch specialisten nooit op tijd lijken te werken, meer patiënten aannemen dan dat ze eigenlijk aankunnen of gewoonweg niet willen plannen. Alle goede bedoelingen van de assistentes, tegenwoordig secretaresses genaamd, om de afspraken zo goed mogelijk te plannen ten spijt, durven de artsen je soms langer dan uur op een afspraak te laten wachten.
Het ultieme gebeurde. Na een uur wachten moest mijn dierbare naar het toilet. En ging. Toen ik de arts, die zijn spreekkamer uit kwam en de naam van mijn dierbare door de gang scandeerde, vertelde dat mijn dierbare even naar het toilet was werd het dossier ter zijde gelegd en de volgende werd opgeroepen om naar binnen te gaan. Hij weigerde om nog geen 2 minuten te wachten.
Stel je voor dat je bij een dringende CAD-supportvraag vele minuten moet wachten tot je aan de beurt bent en daarna dagen moet wachten op ‘de uitslag’ van de resultaten van de supportmedewerker. Na die dagen wachten te horen krijgt dat er ook nog iemand anders naar moet kijken en je zelf maar terug moet bellen als je vindt dat het te lang duurt. Vervolgens komt de tweedelijns supportmedewerker erachter dat er een nieuwe versie van hetzelfde bestand nodig is om te bekijken, het liefst werken ze namelijk met een ‘verse’.
Zou u niet klagen? Een andere CAD-leverancier zoeken? De jaarlijkse onderhoudsfactuur niet betalen?
Nou dan!
k schrijf deze column in het vliegtuig onderweg naar Silicon Valley, San
Francisco, California. Het valt me op hoeveel makke schapen er in een hok
gaan, iedereen ondergaat lijdzaam de kwellingen die het opgevouwen in een
Boeing – van ooit onze nationale trots – met zich meebrengt. Ook valt het me
wederom op hoe vreselijk onpraktisch een vliegtuig eigenlijk is. De
gangpaden zijn te smal waardoor het elkaar passeren bijna niet mogelijk is,
en dan heb ik het al helemaal niet over de trolleys die te pas en
(voornamelijk) te onpas het pad blokkeren. Natuurlijk begrijp ik best wel
dat het een kwestie is van “economie”, hoe meer reizigers, hoe goedkoper de
vlucht.. Toch? Of hoe meer reizigers, hoe meer winst voor de
vliegmaatschappij? Al vaak heb ik gedacht aan de vergelijking die ik vaak
hoor; waarom werken we in de bouw eigenlijk niet op dezelfde wijze als in de
automotive-branche of vliegtuigindustrie? Alle processen zijn enorm goed op
elkaar afgestemd. Materialen worden daar prefab op de werkplaats aangeleverd
en alle ingenieurs werken perfect met elkaar samen, delen alle beschikbare
en benodigde informatie zelfs al werken ze bij een ander bedrijf of zijn ze
verantwoordelijk voor een deelgebied.
“Onze bouw” blijft een kwestie van traditie, ook in de komende jaren zijn
we hier nog niet van af. Wel maken we momenteel met zijn allen (bouwers en
aanpalende dienstverleners) een transitie door naar een veel meer op elkaar
afgestemde werkwijze.
Ik hoop werkelijk dat deze werkwijze niet zal resulteren in lawaaiige
oncomfortabele gebouwen zonder goede klimaatbeheersing.
Aanstaande donderdag kan ik mijn nieuwe auto bij de dealer ophalen. Het wordt een “kleinere” want onze kinderen zijn ondertussen pubers en gaan lang niet altijd meer alledrie mee met pap en mam. Het kopen van een nieuwe auto is leuk! Je doet erg veel voorwerk (via internet) en weet vrij snel in welke hoek je het moet zoeken. Het budget wordt al vrij snel bepalend en je wilt zo veel mogelijk auto (mét opties in mijn geval) voor je geld. Proefritten maken doe je niet op dezelfde dag onder dezelfde omstandigheden zodat vergelijken subjectief wordt en in je achterhoofd heb je eigenlijk al bepaald. Gebruikerservaringen lezen heb ik eigenlijk pas gedaan nadat de auto definitief besteld was. Het is tenslotte een erg emotionele en weinig rationele aanschaf en stel je voor dat iemand iets vervelends zegt over ‘jouw’ nieuwe auto, dat kan natuurlijk helemaal niet. Donderdag dus, dan staat ‘ie glimmend en wel met alle toeters en bellen erop klaar op me te wachten… spannend!
Vandaag ben ik weer eens op mijn 21 jaar oude scooter – zonder enige vorm van comfort – naar kantoor gereden en geniet dan met volle teugen van de Spartaanse manier van rijden. De wind door je kop, het schakelen met handversnelling, lawaaiige motor, de geur van de zee en de bloemen op de bollenvelden maken het rijden tot een waar festijn. Straks mag ik er weer op naar huis… spannend!
De relatie met CAD? Ik begrijp de gebruikers erg goed; de intrede van nieuwe software is… spannend. Vergeet echter niet dat het eindpunt halen vaak sneller gaat met vertrouwde techniek!
